Η ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ

Η Αίγινα είναι το δεύτερο μεγαλύτερο νησί του Αργοσαρωνικού, μετά την Σαλαμίνα και έχει έκταση 85 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Απέχει 16 ναυτικά μίλια από τον Πειραιά. Το μήκος των ακτών είναι 57 χλμ. Έχει έκταση περίπου 83 τ. χλμ. και πληθυσμό περίπου 17.000 κατοίκους.

Δεσπόζει στο κέντρο του Αργοσαρωνικού μεταξύ Αττικής και Πελοποννήσου, ανάμεσα στη χερσόνησο των Μεθάνων, την Τροιζήνα, τη Μεγαρίδα, τον Πειραιά και τις νήσους Σαλαμίνα, Αγκίστρι και Πόρο.

Το μεγαλύτερο μέρος του νησιού έχει ηφαιστειακή προέλευση. Αυτό παρατηρείται στο κεντρικό και νότιο τμήμα του νησιού, που αποτελείται από πετρωμένη λάβα.

Η Αίγινα αποτελείται από χαμηλούς λόφους, πολλοί από τους οποίους καλύπτονται από πευκοδάση. Το υψηλότερο όρος της είναι το βουνό Όρος, με υψόμετρο 532 μέτρα, το οποίο δεν έχει σπουδαία βλάστηση, εκτός από θάμνους και άλλα χαμηλά φυτά.

Κεντρική, Νότια και Ανατολικά η περιοχή είναι ημιορεινή και το Όρος σχηματίζει απόκρυμνες βραχώδεις ακτές, αφήνοντας μόνο μικρούς κόλπους με εξαίρεση τον μεγάλο κόλπο της Αγίας Μαρίνας.

Δυτικά και βορειοδυτικά υπάρχουν οι επίπεδες κατοικημένες περιοχές της Αίγινας, με το μεγάλο κόλπο του Μαραθώνα και το λιμάνι της πόλης της Αίγινας. Στη περιοχή αυτή παράγονται τα περισσότερα φυστίκια και σταφύλια. Υπάρχουν ελιές, συκιές και αμυγδαλιές.

Βορειοανατολικά υπάρχει η στενή κοιλάδα του Μεσαγρού, που ξεχωρίζει το βουνό από τα χαμηλά υψώματα με ήπιες κλίσεις του εδάφους και δασικές εκτάσεις κυρίως πεύκης που επεκτείνονται παράλληλα με τη βόρεια ακτή.

Οι ακτές της Αίγινας δημιουργούν 15 όρμους και κολπίσκους κυρίως στην ανατολική πλευρά, μεταξύ των οποίων το λιμάνι της Αίγινας και τους όρμους της Αγίας Μαρίνας και της Πέρδικας, καθώς και πάνω από δέκα ακρωτήρια. Από τα 57 χιλιόμετρα των ακτών, τα 12 αποτελούν σχετικά καλής ποιότητας παραλίες κατάλληλες για κολύμβηση, τα 30 καταλαμβάνονται από προσβάσιμη, ήπιας μορφής βραχώδη ακτή και τα υπόλοιπα 15 χιλιόμετρα είναι απόκρημνες και απρόσιτες ακτές (Βασιλακιώτη-Βίχτερ και Μωυσιάδη, 2007).

Η Αίγινα δεν διαθέτει ποταμούς παρά μόνο κάποιους μικρούς χειμάρους και έτσι υδρεύεται κυρίως με τη μεταφορά υδάτων από μέρη εκτός νησιού και συμπληρωματικά από γεωτρήσεις και πηγάδια (Λουδάρου, 2015). Γενικά η περιοχή είναι φτωχή σε υδάτινους πόρους και τρεχούμενα νερά και δεν διαθέτει αξιόλογα υπόγεια ύδατα ούτε επιφανειακούς ταμιευτήρες υδάτων (Σόμπολος, 2008).

Ο υφιστάμενος φτωχός υδροφόρος ορίζοντας της νήσου έχει επιπροσθέτως επιβαρυνθεί και υποβαθμιστεί σημαντικά λόγω της αυξανόμενης διείσδυσης θαλασσινού νερού που προκαλείται από την υπερβολική άντληση υδάτων τόσο δημοτικών γεωτρήσεων όσο και ιδιωτικών αρτεσιανών φρεάτων (Βασιλακιώτη-Βίχτερ και Μωυσιάδη, 2007).

Η Αίγινα όμως διαθέτει στις θέσεις Θερμά (περιοχή Σουβάλας) και Κακοπέρατο θερμές πηγές γνωστές για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες από τα αρχαία χρόνια, όπως μαρτυρούν τα ερείπια που βρέθηκαν εκεί (Θεοδωρακάτος, 1978).

ΤΟ ΚΛΙΜΑ

Το κλίμα του νησιού είναι ξηρό και υγιεινό,
Το κλίμα της νήσου Αίγινας χαρακτηρίζεται ως ζεστό και ημίξερο μεσογειακό, γλυκό τον χειμώνα και δροσερό το καλοκαίρι, απολύτως υγιεινό.

Η μέση ετήσια θερμοκρασία αγγίζει τους 17,3 οC με μικρό εύρος διακύμανσης. Οι μέσες θερμοκρασίες ανά εποχή είναι: Άνοιξη 15,1 οC, Καλοκαίρι 26,3 οC, Φθινόπωρο 18,3 οC και Χειμώνας 9,5 οC (Βασιλακιώτη-Βίχτερ και Μωυσιάδη, 2007). Η θερμοκρασία δεν πέφτει σχεδόν ποτέ κάτω από τους 0 οC και δεν έχει επικρατήσει σχεδόν ποτέ ολικός παγετός, γεγονός που ευνοεί τις καλλιέργειες.

Η ετήσια ηλιοφάνεια είναι υψηλότερη από αυτή της Αθήνας και το κλίμα της Αίγινας συγκαταλέγεται στα πλέον υγιεινά και κατάλληλα κλίματα στην Ευρωπαϊκή ήπειρο για τουριστικές δραστηριότητες και ανάρρωση (Αρετόπουλος, 2009). Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την αρχαιότητα η νήσος Αίγινα αποτελούσε επιλογή επιφανών της εποχής προκειμένου να περάσουν εκεί το χειμώνα, όπως βασιλέων της Περγάμου (Άτταλος το 197 π.Χ.) ή ρωμαίων αυτοκρατόρων (Οκταβιανός Αύγουστος το 22 μ.Χ.) (Δημητρακόπουλος, 2009).

Οι χειμώνες χαρακτηρίζονται θερμοί και τα καλοκαίρια άνυδρα και ξηρά, με τις βροχοπτώσεις να εμφανίζονται σε ποσοστό 80% κατά τους μήνες Νοέμβριο έως Απρίλιο και να αγγίζουν τα 395mm ως μέσο ετήσιο ύψος βροχής (Ντούλα, Κομνίτσας και Σαρρής, 2013).

Οι άνεμοι είναι ήπιοι και σπάνια ξεπερνούν τα 6 Μποφώρ, με τις εξαιρετικά μεγάλες περιόδους νηνεμίας να ανέρχονται σε ποσοστό 34,3%.

Φαινόμενα χιονόπτωσης ή χαλαζόπτωσης εμφανίζονται εξαιρετικά σπάνια και οι ομίχλες είναι ήπιας μορφής και δεν εμφανίζονται συχνά (Βασιλακιώτη-Βίχτερ και Μωυσιάδη, 2007).

Πηγή: Ανδρέας Γ. Τζόβολος